در پایان به یکی از غزلیات نسیمی توجه کنید

منم آن دو هفته ماهی که بر آسمان جانم

منم آن خجسته مهری که بر اوج لا مکانم

منم آن سپهر حشمت که برای کسب دولت

نهد آفتاب گردون رخ و سر بر آستانم

منم آن امیر کشور که همیشه در دیارم

قمر است شحنه شب، زحل است پاسبانم

منم آن کلام صادق که بود ز ریب خالی

منم آن کتاب ناطق که صفات خویش خوانم

منم آن همای رفعت که فراز عرش پرّم

منم آن جهان معنی که برون از این جهانم

منم آنکه شاه و سلطان کند از درم گدایی

منم آنکه مهر گردون کله است وسایبانم

منم آنکه فرق فرقد به قدم همی سپارم

منم آنکه بر دو عالم سرو دست می فشانم

منم آن لطیف ساقی که به عاشقان سر خوش

رخ حور مینمایم، می روح میچشانم

منم آن شکر حدیثی که به نطق چون در آیم

رخ وزلف ماهرویان سخن است و ترجمانم

منم آن زدیده غایب که همیشه در حضورم

منم آن وجود ظاهر که ز دیده ها نهانم

منم آن ره سلامت که صراط نام دارم

منم آن نعیم باقی که بهشت جاودانم

منم آن که اندر اشیا شده ام به حرف گویا

ز رموز و وحی بگذر، که من این زمان عیانم

به قدیم و حادث از ره مرو ای حکیم عاقل

که من آن وجود فردم که هم اینم و هم آنم

تو چو عیسی ای نسیمی همه گر چه جان و روحی

منم آنکه روح روحم، منم آنکه جان جانم

منم آن شریف گوهر که ز معدن حیاتم

منم آن شراب کوثر که به جوی جان روانم